Վահան Տերյանը շատ հայրենասեր էր։ Նրա հայրենասիրությունն արտացոլվում իր բանաստեղծություններից շատերում։ Նա սիրում էր իր հայրենիքը և ցանկանում էր տեսնել այն անկախ և ազատ։ Բայց հակառակն էր․ Հայաստանը դժվարին իրավիճակում էր։ Տերյանը, իրեն մոռացած, տառապում էր իր հայրենիքի ցավով և այդ ցավը արտահայտում էր բանաստեղծությունների միջոցով։ Նա իր բանաստեղծություններում գրում է, որ իր հայրենիքը հպարտ չէ, տխրության և վշտի մեջ է, և բոլորի դիմաց խոնարհվում է։ Տերյանի սրտում ամենից մեծ տեղը հայրենիքինն էր։ Նա բոլորին հորդորում էր հայրենասեր լինել, չհեռանալ հայրենիքից։
Դու հպարտ չես, իմ հայրենիք,
Տրտում ես դու և իմաստուն.
Կիզում է քեզ մի հուր կնիք,
Մի հմայող ու հին խոստում:
Եվ միթե այդ վշտիդ համար
Չեմ սիրում քեզ այսպես քնքուշ
Եվ խոնարհվում քեզ պես համառ,
0, հայրենիք դառն ու անուշ…
Չշլացա խնդուն փառքիդ
Անցյալ ու հին փայլով երբեք.—
Սիրեցի հեզ, անքեն հոգիդ.
Եվ երգերդ մեղմ ու բեկբեկ:
Խեղճությունդ խավար ու լուռ,
Աղոթքներդ դառն ու ցավոտ,
Զանգակներիդ զարկը տխուր,
Եվ խուղերիդ լույսերն աղոտ…
Այս բանաստեղծության մեջ երևում է, որ Տերյանը տառապում է Հայաստանի անցյալով։ Տերյանը ամենահայրենասեր հայ բանաստեղծն է։
Նվարդ Այնթաբյան☺ 